لارا دالمن-وایس: از دریاچه‌های مینه‌سوتا تا مارینا مارسی

لارا دالمن-وایس از دریاچه‌های مینه‌سوتا تا مارینا مارسی، مسیر طولانی را برای رسیدن به المپیک پاریس 2024 پیموده است.
این ورزشکار آمریکایی تابستان امسال در دومین المپیک خود شرکت خواهد کرد. او اولین حضور خود را در توکیو تجربه کرد و اکنون با استو مک‌نی برای کسب مدال طلا در کلاس 470 متحد شده است.
در حالی که بسیاری از ورزشکاران حاضر در بازی‌ها تنها ورزش حرفه‌ای را تجربه کرده‌اند، دالمن-وایس با کسب تجربیات فراوان زندگی قبل از تحقق کامل رویای المپیکی خود به مارسی خواهد رسید.

یک کنجکاوی لطیف
برای اف. اسکات فیتزجرالد، دریاچه وایت بیر در مینه‌سوتا محل گذران بسیاری از تابستان‌ها بود؛ برای لارا دالمن-وایس، جایی بود که عشق او به سیلینگ پرورش یافت.
این زن ۳۵ ساله، سیلینگ را با پدرش، جان، آغاز کرد و در عین حال، دستش را در ورزش‌های مختلفی امتحان کرد تا جایی که تقریباً قرارداد دویدن دانشگاهی را پذیرفت.
دالمن-وایس به جای آن، سیلینگ را در کالج اکرید در فلوریدا دنبال کرد که عشق او به بودن روی آب واقعاً شعله‌ور شد.
او گفت:  “اولین خاطرات من با پدرم است، او قایق داشت و ما با هم مسابقه می‌دادیم. من چیز زیادی درباره سیلینگ یادم نمی‌آید؛ فقط یادم می‌آید که وقت را با او می‌گذراندم. پدر و مادرم مرا در کلاس سیلینگ (بادبانی) ثبت‌نام کردند اما من از سیلینگ تنها خوشم نمی‌آمد. آن‌ها افراد دیگری را با من در قایق گذاشتند و من بهترین زمان را داشتم، ساعت‌ها و ساعت‌ها می‌توانستم روی آب بمانم.”
وی ادامه داد : “من طرفدار بزرگ تخصص در یک ورزش در دوران کودکی نیستم. من بسکتبال بازی کردم، فوتبال بازی کردم، رقصیدم، دونده خوبی بودم؛ من در مینه‌سوتا بزرگ شدم و همه دریاچه‌ها در زمستان یخ می‌زنند، بنابراین کارهای دیگری پیدا می‌کنید.”
“من به کالج رفتم و در آنجا تمام انرژی خود را روی سیلینگ متمرکز کردم و این ورزش را شناختم. متوجه شدم که سیلینگ به شما امکان می‌دهد خیلی سفر کنید، با مردم ملاقات کنید، چیزهای زیادی درباره زندگی یاد بگیرید و من فقط می‌خواستم بیشتر از این داشته باشم.”

تمام این کارهایی که انجام داده‌ام
با این حال، با وجود دنبال کردن عشقش به سیلینگ (بادبانی)، یک دهه دیگر طول کشید تا رویای المپیکی او محقق شود.
دالمن-وایس در دنیای سیلینگ ماند، اما در عوض هر کاری را که بین این مدت بود امتحان کرد، از جمله کار به‌عنوان خلبان پهپاد، عکاس و حتی شرکت در دوره داوری.
در تمام این مدت، امیدهای او برای تبدیل شدن به رویداد اصلی زنده ماند.
او افزود: “من نوعی مسیر معکوس را برای ورود به سیلینگ المپیک طی کردم. من قبل از اینکه رویای المپیکی من تحقق یابد، زندگی زیادی کردم.“
“این به من کمک می‌کند از آن قدردانی کنم و از هر روز لذت ببرم. مواقعی بود که من پهپاد پرواز می‌کردم، که من واقعاً دوست داشتم، اما می‌خواستم سیلینگ کنم. افراد زیادی هستند که دائماً در مورد آب و هوا یا درد کمر شکایت می‌کنند، اما وقتی من کارهای رسانه‌ای زیادی انجام می‌دادم، فکر می‌کردم شما خیلی خوش‌شانس هستید، فقط ببینید چه کاری انجام می‌دهیم. من این دیدگاه را وقتی که مسابقه می‌دهم دارم.“

رویای المپیکی سوزان
رویای المپیکی دالمن-وایس تا بزرگسالی همچنان می‌سوخت، اما این رویایی بود که ابتدا در کودکی روشن شد.
کودکی پر از ورزش و زنان ورزشکار به‌عنوان قهرمان به معنای امید به روزی رقابت کردن بود که هرگز از بین نرفت.
او گفت:  “المپیک از همان کودکی قلب و توجه من را جلب کرد”.
وقتی ورزشکاران مختلف دو و میدانی و بسکتبال را می‌دیدم، فقط می‌خواستم مثل آن‌ها باشم اما در هیچ‌کدام از این ورزش‌ها به اندازه کافی خوب نبودم که به المپیک بروم، بنابراین فکر کردم باید آن را در بادبانی انجام دهم.”
“من تمام اعتبار را به مادرم می‌دهم. او واقعاً خوب بود که زنان را جلوی من قرار می‌داد و می‌گفت تو هم می‌توانی این کار را انجام دهی. او فیلم‌ها یا کتاب‌هایی برای نشان دادن این ورزشکاران به من می‌آورد، اینجاست که همه چیز شروع شد.” فلور جو [فلورانس گریفیت جوینر] یکی از مورد علاقه‌های من بود و بسیاری از بازیکنان اولیه WNBA، من عاشق تماشای آن‌ها بودم.»

رسیدن به توکیو
رویای دالمن-وایس محقق شد، اگرچه شاید به شیوه‌ای غیرمنتظره.
این زن اهل مینه‌سوتا در سال ۲۰۱۸ با شریکش نیکی بارنز همکاری کرد اما به نظر می‌رسید که برای کسب صلاحیت برای توکیو ۲۰۲۰ تا زمانی که بازی‌ها به دلیل همه‌گیری کووید-۱۹ یک سال به تعویق افتاد، شانس کمی دارد.
اگرچه این نتیجه رویایی نبود، اما با کسب مقام دوازدهم بدون تماشاگر، رویایی محقق شد و دالمن-وایس بلافاصله آن را دوباره دنبال کرد.
او گفت:  “آخرین روز المپیک، من فقط در قلبم می‌دانستم که می‌خواهم یکی دیگر بروم. احساس می‌کردم کارم ناتمام مانده است. من کمی گم شده بودم، من شروع به انجام جام زنان آمریکا کردم اما هنوز رویای المپیک در من می‌سوخت.”
در واقع بهترین دوستم بود که گفت باید با استو تماس بگیرم. من با او تماس گرفتم و او بلافاصله بسیار علاقه‌مند شد. خیلی زود ما برای المپیک واجد شرایط شدیم، یک تیم طبیعی بودیم و دو سال بعد اینجا هستیم.”

تعقیب پاریس
دالمن-وایس اکنون برای دومین بازی‌ها بازگشته است و با تمام دانشی که از یک دوره المپیک تجربه کسب کرده است، آماده است.
این زن ۳۵ ساله امسال با حمایت جمع کثیری از خانواده و دوستانش در مارسی حضور خواهد داشت. حضور پدرش، جان، پس از مبارزه موفقیت‌آمیز با لنفوم در سال گذشته، بسیار خاص خواهد بود.
همه این‌ها به چیزی که او امیدوار است یک تلاش برای قرار گرفتن روی سکو باشد، اضافه می‌شود که خود رویایی دیگر است که منتظر تحقق است.
دالمن-وایس گفت: «او و مادرم هر دو نبرد بزرگی را پشت سر گذاشتند، بنابراین حضور آن‌ها اینجا و تجربه کردن آن و داشتن آن‌ها در اینجا به صورت حضوری، داشتن او در سلامت اکنون، بسیار خاص است.”
“من خدمه بزرگی دارم که می‌آیند. هیچ‌کس نمی‌توانست در توکیو باشد. روح المپیک بسیار واقعی است، این یک چیز شگفت‌انگیز است و من می‌خواهم همه آن را تجربه کنند. من هر روز به بردن طلا فکر می‌کنم. برخی افراد احساس درونی دارند و من هم دارم. این چیزی است که من بیش از هر چیز دیگری در زندگی می‌خواهم. تمام خانواده پشت شما هستند که سخت کار کرده‌اند تا این اتفاق بیفتد، هیچ چیز دیگری بیشتر از این در زندگی نمی‌خواهم.